Een belofte of vow is een mondelinge of schriftelijke toezegging; een gelofte een plechtige belofte, onder aanroeping van God of een heilige. Ik hou ’t graag op een belofte, het kort uitspreken, vlak voor het jawoord waarom je bij elkaar wilt blijven. Het gebeurt de laatste jaren steeds vaker dat de bruid en bruidegom elkaar even liefdevol willen toespreken. Een mooi moment daarvoor is natuurlijk de ceremonie waarbij alle dierbare gasten aanwezig zijn. Het ultieme moment om aan de liefde van je leven te vertellen waarom je op dat moment daar staat, samen met familie en vrienden, en waarom je het jawoord aan elkaar wilt geven. En dat komt binnen, ook bij de gasten. Want echt: zelfs een geoefend spreker houdt het niet altijd droog, wanneer hij of zij de liefde verklaart aan de aanstaande. Het is voor alle aanwezigen fantastisch om zo’n dierbaar en intiem moment van dichtbij mee te kunnen maken. Ook voor de ambtenaar is dat een feestje.
En dus vraag ik tijdens het voorgesprek steevast of ze elkaar willen toespreken en meestal wordt daar dan enthousiast op gereageerd. Bij twijfel help ik ze graag. Spreken in het openbaar, zeker op zo’n intiem moment is best een dingetje. Je stelt je kwetsbaar op, dus alle begrip voor de onzekerheid. Het is altijd bewonderenswaardig wanneer de bruid of bruidegom tijdens de eigen huwelijksvoltrekking de stoute schoenen aan durft te trekken. De een is zeer zelfbewust van zijn of haar kunnen, de ander weet zeker in tranen te zullen uitbarsten. Meestal hebben ze allebei ongelijk. En áltijd is het mooi. Voor elkaar, voor de dierbaren en ja, ook voor de Babs. Een mooie ceremonie maak je samen. Vertel elkaar alleen hoeveel tekst je ongeveer hebt. Verder niets. Oefen het van te voren, zorg dat de zinnen lekker lopen en de woorden kloppen. Als je bang bent dat je op het moment suprême blokkeert, door emoties of zenuwen, laat het dan gerust bij een ‘Omdat ik zoveel van je hou’, dat zegt toch eigenlijk al alles?
En natuurlijk hoeft een belofte niet van het begin tot het eind zoetsappig te zijn. Er mag gerust een grapje in. ‘Ik hou van je omdat je snurkt. Ik blijf bij je omdat je altijd nog naar het toilet moet als we op het punt staan weg te gaan. Ik blijf bij je omdat je lacht om je eigen stomme grapjes.’ Maar houden van, bij elkaar willen blijven, samen oud worden, dat is de basis. Daar hoort soms een snik bij, een traantje, maar altijd van puur geluk natuurlijk.
