Stel nou: je ouders zijn nog bij elkaar. Lang en liefdevol. En je houdt van allebei even veel. Waarom zou je er dan een feestje alleen met je vader van maken? De first look, het weggeven, het lange gangpad door naar je aanstaande, de eerste dans? Prima die eer, maar je moeder dan? Dus, gooi je ruikertje na afloop niet naar een van de behoeftige single ladies, maar geef ‘m aan de meest bijzondere vrouw op je trouwdag. En ja, dat wordt huilen, maar nou en? Daar trouw je toch, voor tranen van geluk en het delen van liefde? Nou dan. Na afloop van de ceremonie vraag je kort het woord. Je bedankt je lieve vader voor zijn steun, richt je dan tot de vrouw die heel speciaal voor je is, je moeder.
Het komt niet elke dag voor dat je zo’n speciaal moment hebt als dit. Met aandacht voor al het harde werk dat je moeder haar hele leven voor je deed. Er is geen speciaal moment voor moeders tijdens een huwelijk. Maakt het. Je had het gelukkige voorrecht dat je vader bij je was en is. Maar bedank ook je moeder voor alles wat ze heel haar leven al voor je doet. Jouw steun en toeverlaat. In de mooie gelukkige momenten, maar ook op de mindere momenten is zij er altijd. Omdat je hoopt dat je net zo’n goede, mooie, lieve moeder mag worden als zij. Namelijk iemand die onvoorwaardelijk voor je klaarstaat, haar eigen belangen op de achtergrond schuift, en geborgenheid, liefde, zelfvertrouwen en troost geeft. Een rots in de branding. Omdat je hoopt haar nog oneindig lang bij je te mogen hebben. Geef haar je boeket.
En als jullie je aan de etiquette hebben gehouden, heeft je moeder het boeket ook nog eens zelf gekozen. Zo hoort ‘t namelijk. Het bruidsboeket voor de bruid hoort een verrassing te zijn. De bruidegom gaat met z’n schoonmoeder, de moeder van de bruid dus, op pad om het perfecte bruidsboeket te vinden. En te betalen. Sorry heren.
